It's written all over your face.

opgevouwd lag de brief op tafel, geschreven in sierlijke letters. een envelop was niet nodig vond ze, dat was zo formeel. deze brief was vol van emotie en bevatte de beschrijving van hoogstpersoonlijke taferelen die zich tussen haar en hem hadden afgespeeld. ze wist niet hoe ze het moest zeggen, ze kon het niet, niet wanneer ze hem recht in de ogen zou kijken, maar hij moest het weten. hij zou beseffen dat hij alles zou krijgen wat zijn hartje begeerde. hij zou springen van geluk en zijn lach de hele dag niet meer van zijn gezicht kunnen slaan. en toch durft ze het niet recht in zijn gezicht te zeggen, ze is er zeker van dat ze zich geen houding weet te geven. ze heeft er ook geen benul van hoe het na de brief verder zal gaan. zal het nog steeds zo zijn als het nu is? dat er niks gebeurt, dat ze niks zeker weet? of zal alles veranderen en zal ook zij springen van geluk? wanneer ze de deur uit wil lopen, pakt ze de opgevouwde brief op, geschreven in sierlijke letters. met beide handen pakt ze brief stevig vast en begint te scheuren, net zolang totdat ze honderden stukjes heeft zien neerdwarrelen voor haar voeten. ze kan het niet, ze wil het niet.