Minuten tikken weg.

altijd doet ze wel iets fout. nooit kan het goed zijn, nooit kan ze met een tevreden gevoel terugkijken naar wat ze gedaan heeft. telkens gebeurt er hetzelfde, telkens verpest ze het voor zichzelf. wanneer ze eindelijk denkt dat ze alles back on track heeft, volgt er tegenslag na tegenslag. telkens wanneer ze zichzelf weer gevonden heeft zakt ze terug. ze was altijd een meisje vol kracht en hoop. kracht heeft ze niet meer, hoop heeft ze nog een greintje. maar telkens wanneer ze hoopt, ziet ze geen resultaat. misschien is het wel omdat ze denkt dat het nooit meer wordt zoals het was, dan wordt het ook nooit meer zo. dan kan ze doorgaan met liegen en zich vastketenen in een verrekte wereld die niet bestaat. die zo fake is als het maar kan. ze moet erover praten, ze wil het zo graag kwijt. maar ze is bang, bang dat de wereld haar uitlacht. ze zal nooit begrijpen hoe ze het moet spelen. nee, dat is niet waar. ooit zal ze het begrijpen, ooit gaat er een nieuwe wereld voor haar open en zal ze alles begrijpen. die wereld gaat echter pas open, wanneer ze haar laatste restje adem uitblaast, wanneer het rode goedje in haar nooit meer zal stromen, wanneer haar lege hart nooit meer zal kloppen. dan is het goed. dan heeft ze eindelijk iets goed gedaan. eindelijk.