het is zondag, het is heel koud en het sneeuwt. vanmorgen reed ik op mijn geliefde twee-wieler naar het voetbalveld. een plek van lef, doorzettingsvermogen en emoties. een plek waar ik mezelf kan zijn. als ik een wedstrijd voetbal merk ik nooit hoe vervelend ik me voel. dat zal ook altijd zo blijven. vandaag was het echt te koud voor woorden en dan te bedenken dat we nog tot en met een-en-twintig december in onze korte broekjes rond moeten rennen terwijl het kwik zwaar onder nul gedaald is. en toch schept kou een band. we hebben met het hele team op elkaars rug staan springen om het warm te krijgen. niet op momenten dat het spel gespeeld werd natuurlijk, maar als het spel stil werd gelegd en vlak voor de tweede helft begon. en nu zit ik thuis. waar het ook niet al te warm is. de verwarming op deze kamer wil maar niet warmer worden en daarbij zijn mijn handen ook nog eens ijskoud. ik denk aan dingen waar ik niet aan moet denken. heb je ooit iemand met tranen in zijn ogen gezien? met tranen in zijn ogen om de dingen die er zijn gebeurd? dingen die simpelweg gebeuren zonder dat je er ook maar iets aan kunt doen? ik wel. en dat is heel pijnlijk. het grijpt je aan en laat je niet meer los. maar ik denk ook aan dingen. waar ik wel aan moet denken. aan dingen die heerlijk zijn. al zijn het maar kleine gebaartjes. verder luister ik muziek. muziek die me vreselijk opfokt. maar het is muziek die ik toch wil horen. overigens ben ik ook gewoon te lui om op het knopje 'volgende' te klikken. daarbij staar ik doelloos uit mijn ogen. ik lees verhalen. lach af en toe en denk af en toe dat sommige mensen echt belachelijk kunnen zijn. hiermee laat ik zien hoeveel dingen een vrouw tegelijk kan doen. waartoe mannen niet in staat zijn.
you are worth much more than an occasional
'í love you.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten