I cant take to see your face with those tears running down your cheeks.

het is zondag, het is heel koud en het sneeuwt. vanmorgen reed ik op mijn geliefde twee-wieler naar het voetbalveld. een plek van lef, doorzettingsvermogen en emoties. een plek waar ik mezelf kan zijn. als ik een wedstrijd voetbal merk ik nooit hoe vervelend ik me voel. dat zal ook altijd zo blijven. vandaag was het echt te koud voor woorden en dan te bedenken dat we nog tot en met een-en-twintig december in onze korte broekjes rond moeten rennen terwijl het kwik zwaar onder nul gedaald is. en toch schept kou een band. we hebben met het hele team op elkaars rug staan springen om het warm te krijgen. niet op momenten dat het spel gespeeld werd natuurlijk, maar als het spel stil werd gelegd en vlak voor de tweede helft begon. en nu zit ik thuis. waar het ook niet al te warm is. de verwarming op deze kamer wil maar niet warmer worden en daarbij zijn mijn handen ook nog eens ijskoud. ik denk aan dingen waar ik niet aan moet denken. heb je ooit iemand met tranen in zijn ogen gezien? met tranen in zijn ogen om de dingen die er zijn gebeurd? dingen die simpelweg gebeuren zonder dat je er ook maar iets aan kunt doen? ik wel. en dat is heel pijnlijk. het grijpt je aan en laat je niet meer los. maar ik denk ook aan dingen. waar ik wel aan moet denken. aan dingen die heerlijk zijn. al zijn het maar kleine gebaartjes. verder luister ik muziek. muziek die me vreselijk opfokt. maar het is muziek die ik toch wil horen. overigens ben ik ook gewoon te lui om op het knopje 'volgende' te klikken. daarbij staar ik doelloos uit mijn ogen. ik lees verhalen. lach af en toe en denk af en toe dat sommige mensen echt belachelijk kunnen zijn. hiermee laat ik zien hoeveel dingen een vrouw tegelijk kan doen. waartoe mannen niet in staat zijn.



you are worth much more than an occasional
'í love you.'

Sit back and think for a second.

verwaaid en verkleumd sta ik te wachten op de trein.
het grote gele monster dat maar niet wil komen.
waar het lekker warm is binnen.
het monster dat me naar een plek gaat brengen.
een plek waar ik eerder was.
met een heel andere reden.
langzaam beginnen er sneeuwvlokjes om laag te vallen.
het wordt kouder en kouder.
vieze natte sneeuwvlokjes blijven neervallen.
eindelijk arriveert het monster.
en wanneer ik uitstap op het volgende station.
herhaalt het zich.
totdat ik uitstap op het station waar ik moet zijn.
en diep van binnen.
weet ik dat ik hier wil zijn.
maar het is het verkeerde ding in de goede stad.
en het andere ding is het goede ding in de verkeerde stad.
maar daar maak ik me nu niet druk om.
het is heerlijk om hier weer te zijn.
de vieze natte sneeuwvlokjes vallen nog steeds.
maar het maakt niet uit.
het maakt simpelweg niet uit.
ik denk dat ik mijn tweede thuis gevonden heb.
en ik kan niet wachten om er te wonen.
maar het blijft mijn tweede keuze.
helaas.
wanneer ik weer in de trein stap.
terug naar huis.
ben ik helemaal koud en verkleumd.
en natuurlijk moet er een boom omvallen.
in de buurt van het grote gele monster.
waardoor ik weer op een koud station moet staan.
maar hier komt de warmte.
die ik met me mee voer tot een ander station.
de warmte neemt afscheid.
en draait zich om.

Classroom

zittend op een stoel,
4 poten, hout, rugleuning, zitvlak.
nog wat ijzer eromheen.
inclusief geërgerde leraar en lachende klasgenoten,
flitst mijn leven voorbij.
fast forward.
met af en toe de rem erop.
ik denk aan alles wat zich voor mijn ogen heeft afgespeeld
en bedenk dat ik het leven niet makkelijk is.
dat ik het niet makkelijk heb.
in tegenstelling tot anderen.
ik kijk naar buiten en probeer te vergeten waar ik aan denk.
waardoor ik juist in gedachten verzonken blijf,
samen met datgene wat ik wil vergeten.
het lesuur kruipt voorbij.
ik krabbel in mijn schrift, kijk naar buiten.
krabbel in mijn schrift, kijk naar buiten.
dit herhaalt zich gedurende het lesuur.
na vijfenveertig lange minuten
verstoort de bel mijn bezigheden.
snel pak ik mijn tas,
rijt vervolgens mijn jas van de kapstok
en spring daarna op mijn fiets.
nog steeds in gedachten verzonken,
maar op weg naar huis!


♥


iedereen loopt met een boog om me heen
bang om zijn ziel te bezeren
bang voor de woede
getekend op mijn gezicht
met woorden als wapens
zo scherp als mijn tong
sla ik het geluk uit mijn handen

marco borsato - ik kan het niet alleen.

I can have whatever I like.

Verandering is goed. Ik hou van verandering. Zolang het niet te ver gaat en er natuurlijk nog iets van jezelf overblijft. Ik vind dat ik steeds meer begin te worden wie ik wil zijn. Dat klinkt heel stom. Alsof ik iets moet worden terwijl ik al zestien jaar, eigenlijk zelfs zeventien jaar, want dit is mijn zeventiende levensjaar, iets ben. Alsof ik niet tevreden ben met mezelf. Wat ik diep van binnen ook niet ben, maar wel eindelijk begin te worden. Ik heb geen zin meer om kuddes achterna te lopen, hoewel ik dat eigenlijk al sowieso niet echt deed. Ik wil mijn eigen ik worden en daar heb ik een heel eigen beeld van. Ik wil weer aardig worden, tegen iedereen praten. Niet vervelend doen en een grote bek hebben tegen iedereen die er een andere mening dan mij op na houdt. Ik wil ook niet gewoon gaan denken van: Okee, jij hebt een andere mening, whatever. Ik moet de mening van iemand leren respecteren. Ik moet commentaar leren incasseren en verwerken. Ik moet mijn woede uiten in voetbal en niet met mijn vuisten. Ooit op een dag zullen er ook mensen zijn die tegen mij opkijken en ik weet dat dat moment gaat komen, maar daar is het nu te vroeg voor. Identiteitscrisis, puberteit, enz. Later als ik een rijpe vrouw ben van een jaar of dertig. Misschien met man, misschien niet. Misschien met kinderen, misschien niet. Ik wil wel koste wat het kost een opleiding afmaken. Waar, hoe en wat dat interesseert me niet, maar ik wil gewoon niet dat ik nu voor niks op een zacht uitgedrukt; heel vervelende school zit. Daarbij heb ik ook nog een ontzettend vervelende mentor die leraar is geworden om pubers te terroriseren en onzeker te maken. Dat terzijde. Ik wil dat het leven weer interessanter wordt. Ik moet de dingen die ik wil vergeten echt leren vergeten. Het is niet zo dat die dingen er niet meer toe doen. Ze zullen altijd invloed hebben op mijn leven, maar het gaat erom dat ze in een onderbewustzijn worden gesteld. Ik wil naar de kapper gaan zodat ik niet meer hetzelfde haar heb als altijd, maar het moet eerst groeien voordat de kapper het weer gaat verpesten, zodat het vervolgens weer twee jaar duurt voor ik het zo lang heb als ik het wil. Als ik het lang heb wil ik het weer kort. Als ik het kort heb wil ik het weer lang. Het leven is een lange weg met dilemma’s en tegenslagen, maar ik ga komen op het punt waar ik wil zijn. Ik ben er nog lang niet, maar zoals ik al zei, wanneer ik een rijpe vrouw van rond de dertig ben heb ik mijn punt zeker weten bereikt. But when I look in the mirror it’s the same old me.

Still got love for you. Big love for you.

Het is koud, donker.
Licht is er weinig.
Het waait. Lichtjes, zwakjes.
Vreemde geluiden bekleden de ruimte.
De ruimte die geen ruimte is.
Een open verschijning die je mee voert.
Zo ver als het maar kan.
Tot in het diepste van de nacht.
Zachtjes hoor ik iemand praten.
Een stem die ik herken.
Als een uit duizenden.
De stem nadert.
Het geluid wordt harder.
Maar blijft toch zo zacht.
En plots is alles weer zoals het was
Perfect tot en met de laatste dag.

No matter what you do. No matter what you say. No matter how far you go. Don't take your love away. Everybody makes mistakes.

Ik doe soms dingen die ik helemaal niet wil doen. Opeens doe ik dat perongeluk zo. Maar dat wil ik helemaal niet. Bijvoorbeeld dat ik iemand na ga doen zonder dat ik het doorheb en er dan later bewust heel erg spijt van ga hebben. Dat ik altijd veel te snel ja, puur omdat ik absoluut geen nee kan zeggen. Dat schijnt zeer moeilijk voor mij te zijn. Iemand slaan (wel zachtjes) en later helemaal niet meer weten waarom (niet dat dat in nuchtere toestand was, maar je hoort je toch wel te herinneren waarom je iemand slaat). Terug naar dingen die ik doe die ik helemaal niet wil doen. Daar krijg een van de meest verschrikkelijke gevoelens ter wereld van: SPIJT. Ik heb het idee dat ik me veel te snel laat meeslepen. Moet ik daarvoor een cursus? Ik kan het namelijk zelf niet veranderen hoe hard ik ook mijn best doe. Ik kwam laatst op een hyves van iemand, toen las ik daar een citaat van Andy Warhol waar hij het helemaal mee eens was én ik in principe ook, totdat ik er verder overna ga denken. Of toch niet. Ik weet het niet! Maar het citaat was: 'They say that time changes things, but actually you have to change them yourselve'. En dat is dus in principe waar. De tijd verandert geen dingen, dat doe je zelf. Het lijkt alleen maar alsof de tijd dingen verandert, maar dat komt gewoon omdat je tijd nodig hebt om dingen te veranderen. Maar waarom. WAAROM?! duurt het dan zo lang voordat ik eindelijk leer nee te zeggen. Dat ik mensen niet onbewust na ga doen, op hun gezicht sla en al die andere dingen die ik onbewust doe waar ik spijt van krijg. Die andere dingen ga ik hier niet verkondigen, maar ga er maar vanuit dat ze in wezen erger zijn dan de dingen die ik hier wel verkondig. Tot slot ga ik nog even een paar zinnetjes van een eigenlijk heeeel lelijk nederhop liedje typen, maar de tekst is wel goed. Dat scheelt.
Spijt is een van de ergste van pijn die je kan hebben, want je hebt het meestal zelf veroorzaakt, maar kan er niks meer aan doen. Nu denk ik bij mezelf, wat heb ik gedaan. k heb iets gedaan, wat ik nooit had moeten doen, maar wat ik ook probeer en wat ik ook doe, ik bezit niet de tijd, dus kan nooit meer terug naar toen.