Het is het gedonder in mijn hoofd, dat ervoor zorgt dat ik deze leugen weer geloof.

je hebt me en dat weet je, dat weet je o zo goed. je maakt er maar al te graag gebruik van, maar erg kan ik dat niet vinden. ik weet dondersgoed dat je me gebruikt, maar jij bent degene die me kan geven wat ik wil. je weet dat ik jou ook kan geven wat je wil en dat je dat ook zult krijgen. je zorgt er toch wel voor. ik weet niet wat je doet, maar je doet het goed. je weet precies hoe je op me in moet spelen en dat is iets wat ik echt zal gaan missen als je het niet meer zult doen. op dit moment is alles gewoon zo fijn. het is niet moeilijk doen, wel ingewikkeld. maar zo zit dat nou eenmaal tussen ons. ik probeer wel weg te lopen, maar altijd draai ik me om. dan kijk ik in je stoute ogen en draai me weer terug. je hebt me en dat weet je.

You have to take your own roads honey.

het is als vastzitten, terwijl je zo vrij bent als mogelijk is. je kiest er steeds zelf voor, maar anderen beinvloeden je keuze. diep van binnen weet je dat zelf ook en dat is precies de reden waarom je het telkens ontkent. je wil de wereld niet laten zien wie je echt bent, wat je echt wil. je bent bang voor het commentaar van anderen. telkens denk je dat zij zullen lachen. lachen om wat jij zo graag wil. waarom is die wil van anderen zoveel sterker dan die van jezelf? wat is er gebeurd in het verleden waardoor jij niet voor je eigen keuzes durft te gaan? de enige die je kan helpen ben je zelf. op een dag gaat het je lukken en zal je kiezen voor je eigen weg. de weg waarop anderen zich niet meer zullen bemoeien met je leven, maar ik vrees dat het nog lang zal duren voor je die weg vindt. je bent stronteigenwijs, maar hoe kan het dan dat je niet naar jezelf luistert? alsjeblieft, beloof mij een ding, zoek je eigen weg en vergeet iedereen om je heen, jij bent het belangrijkst.

The quiet scares me, because it screams the truth.

ik wil dat jij degene bent, waar ik naartoe kan komen, wanneer de tranen over mijn wangen rollen en de mascara uitgelopen is tot op mijn kin. ik wil je tegenkomen in de regen, waardoor mijn tranen niet opvallen en vervolgens in je armen springen. je dan voor de komende tien minuten niet loslaten en je zo hard knuffelen dat ik je helemaal platdruk. ik wil dat jij degene die mijn tranen ondanks de regen toch ziet en ik wil dat jij degene bent die vervolgens zegt dat alles goed komt. dat jij degene bent die zegt dat mijn tijd nog wel komt en dat alles zal veranderen. ik wil jouw zachte huid voelen. ik wil in jouw ogen kijken en beseffen dat dit alles is wat ik wil. ik wil dat je me vergeeft, maar er zijn ook dingen waarvoor jij je moet verontschuldigen. ik wil dat jij degene bent die me vervolgens een heel klein kusje geeft, een kusje dat boekdelen spreekt.

We're just ordinary people.

opeens sta je helemaal achter in de rij. met een reden, een hele goede reden. zo kun je inzien hoe het is om achteraan te staan. hoe het voelt om iedereen op te vangen. eindelijk besef je hoe fout je bent geweest om niet te luisteren, om niet te doen wat je gezegd werd. je beseft iets pas, wanneer je zelf in een gelijke situatie terechtkomt en je niet meer als je best kunt doen. je moet zorgen dat het goed komt, zonder dat je weet of dat zo is. maar je zult zien dat het je lukt, dat je een enorm respect ontwikkelt voor degenen die normaal achter in de rij staan. ook zij moeten geholpen worden, zij kunnen er ook niets aan doen dat zij die plek moeten innemen. dat inzicht kan alles veranderen. in het begin zal je hoofd draaien van alles wat je verteld wordt, maar na een tijdje accepteer je je plek en weet je tot aan de allerkleinste details hoe alles in elkaar zit. de tijd zal het je leren.

It's written all over your face.

opgevouwd lag de brief op tafel, geschreven in sierlijke letters. een envelop was niet nodig vond ze, dat was zo formeel. deze brief was vol van emotie en bevatte de beschrijving van hoogstpersoonlijke taferelen die zich tussen haar en hem hadden afgespeeld. ze wist niet hoe ze het moest zeggen, ze kon het niet, niet wanneer ze hem recht in de ogen zou kijken, maar hij moest het weten. hij zou beseffen dat hij alles zou krijgen wat zijn hartje begeerde. hij zou springen van geluk en zijn lach de hele dag niet meer van zijn gezicht kunnen slaan. en toch durft ze het niet recht in zijn gezicht te zeggen, ze is er zeker van dat ze zich geen houding weet te geven. ze heeft er ook geen benul van hoe het na de brief verder zal gaan. zal het nog steeds zo zijn als het nu is? dat er niks gebeurt, dat ze niks zeker weet? of zal alles veranderen en zal ook zij springen van geluk? wanneer ze de deur uit wil lopen, pakt ze de opgevouwde brief op, geschreven in sierlijke letters. met beide handen pakt ze brief stevig vast en begint te scheuren, net zolang totdat ze honderden stukjes heeft zien neerdwarrelen voor haar voeten. ze kan het niet, ze wil het niet.