The one that got away.

zo bang was ik, verscholen achter mijn oude ego, dat ik verlegen zou worden en dat het niet zou klikken. maar het ging allemaal spontaan, en ik wist meteen dat dit niet zomaar iets was, toen je meteen al niet van me af kon blijven, maar niet op zo'n manier als dat ik gewend ben, jij hebt echt iets heel anders over je heen en daarom is ook uren met je praten geen probleem. ik denk aan je, net zoals jij aan mij denkt, ik weet het wel! maar het is zo moeilijk, om te begrijpen, dat dit op deze manier niet gaat werken en hoe vervelend het is dat het aan zo'n klein puntje schort. je bent gewoon te ver weg van mij, waardoor ik je steeds meer ga missen en je steeds minder met rust kan laten, maar als ik je niet kan zien, is dat hetgene, wat me helemaal gek gaat maken. op de negatieve manier.