Ik denk aan het strand. Niet aan een zonnig strand met veel toeristen, maar aan eer oerhollands strand zonder mensen. Wind en ietwat woeste golven die zich over de hele horizon verspreiden. De wind zachtjes door mijn haren waaiend. Ik voel me vrij. Het strand is de enige plek waar ik zo vrij ben als een vogeltje. Kilometers aan een stuk zou ik kunnen lopen door het zachte zand van de branding. Steeds zie ik hetzelfde links en rechts van me, maar het wordt nooit vervelend. Al lopende flitsen er herinneringen voorbij. Er zijn twee soorten herinneringen voor mij. De herinneringen die me aan het lachen maken en de herinneringen die me verdrietig maken. Op het strand komt alleen het eerste soort sterk boven water, zodat ik kan nadenken over het tweede soort. Dan besef ik dat niet alles mijn schuld is en loop verder over het eindeloze strand. Maar het strand is niet eindeloos. Niets kan eindeloos zijn. Het mooiste is een stand dat helemaal omsloten is door de donkerblauwe zee. Een strand dat afgesloten is van het vaste land. Nog steeds loop ik. Mijn voeten blijven maar gaan. Net zoals ik zelf blijf gaan, ik moet blijven gaan. Altijd wachtend op wat er komen gaat, maar ik verspil geen tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten